Don't worry, be happy, φάε χάπι!

Ξύπνησα εψές μουρτζούφλα και σύρθηκα μέχρι το μπάνιο για να διαπιστώσω για άλλη μια φορά πως το χαρτί υγείας είχε τελειώσει προτού προβλέψω να προμηθευτώ άλλο από το σούπερ της γειτονιάς (γειτονιάς τρόπος του λέγειν, αφού απέχει καμιά δεκαριά χιλιόμετρα, όπως όλα σε αυτή τη χώρα).

Σύρθηκα μουρτζούφλικα μέχρι την κουζίνα και καβάντζωσα τις χαρτοπετσέτες. Και τότε διαπίστωσα πως έχουνε σταμπαρισμένα πάνω τους δεκάδες happy messages του στυλ, "Walk on the smiley side", "Happiness is just around the corner" κλπ. Προβληματισμένη για την πιθάνη επίδραση τόσου μελανιού στην προσωπική υγιεινή (για να το θέσω κομψά), έστρεψα το βλέμα μου στο χαρτί κουζίνας για να διαπιστώσω πως και αυτό έφερε μηνύματα αναλόγου στυλ. Αγανακτισμένη αναζήτησα χαρτομάντηλα τα οποία, μαντέψτε...είχανε smilies τυπωμένα πάνω τους.

Κάτι δεν πάει καλά με αυτήν την χώρα...ή όλοι οι Αμερικάνοι είναι ευτυχισμένοι και αισιόδοξοι άνθρωποι (πολύ αμφίβολο), ή θέλουνε απεγνωσμένα να είναι ευτυχισμένοι, ή προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους πως είναι ευτυχισμένοι ή πολύ απλά είναι χαζοχαρούμενοι.

Αν μη τι άλλο χαμογελάει πολύ αυτός ο λαός, colgate style. Έχοντας όμως προηγουμένως ζήσει ένα σέβαστο χρονικό διάστημα στην γηραιά Αλβιόνα που πάσχει από χρονία καταναγκαστική ευγένεια που δυστυχώς πολύ συχνά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική διάθεση του μέσου Άγγλου, οδήγουμαι στο συμπέρασμα πως όσο fake είναι η καθολική ευγένεια του Αγγλικού λαού, τόσο fake είναι και η χαρά του Αμερικάνικου λαού (στις υποψίες μου συντρέχουν οι συχνές τηλεοπτικές διαφημίσεις αντικαταθλιπτικών).

Και εδώ οφείλω να παραδεχτώ κάτι στην ελληνική στόφα. Έχουμε μια ειλικρίνεια στην έκφραση της ψυχικής μας διάθεσης. Ξυπνάμε στραβά, ξυπνάμε καλά, όπως και να έχει, θα το επικοινωνήσουμε το mood μας στον διπλανό μας, δεν καταπιεζόμαστε βρε αδερφέ! Βέβαια αυτό ενδέχεται να έχει καταστροφικές συνέπειες για το mood του διπλανού μας, αλλά όλο και κάτι ή κάποιος θα βρεθεί για να εκτονωθεί και αυτός. Και δεν το λέω ειρωνικά, αν και αυτή η εκδηλωτικοτητα μας ως λαός μπορεί να μεταφραστεί σε πολλές περιστάσεις ως έλλειψη τρόπων και πολιτισμένης συμπεριφοράς. Άλλα επιμένω πως έχει και πολύτιμες ψυχοκαθαρτικές ιδιότητες. Ύπαρχει μια ψυχική φιλελευθερία στην Ελλάδα, που αν και αρκετές φορές οδηγεί σε ίσως ασύδωτη συμπεριφορά, μας βγάζει, κατά τη γνώμη μου, σώους και αβλαβείς σαν λαό μέσα από πολλά τούνελ.

Για αυτό και εγώ λοιπόν, εψές που ξύπνησα μουρτζούφλα, εξάσκησα το ελληνικό μου δικαίωμα να παραμείνω μουρτζούφλα για την υπόλοιπη μέρα παρά τις πιέσεις των αμερικάνικων προιόντων...

Καλώς ήρθατε στο America!!! Πώς βρέθηκα εδώ΄? Καλό το ερώτημα...

Κοιτώ δεξιά... Δύο σκίουροι και ένα ελάφι με κοιτάνε ερωτηματικά...Κοιτώ αριστερά... το ελληνικότατο κοκκινιστό μου κοχλάζει χαρούμενα στην κουζίνα. Κανένα απο τα δύο δεν μου απαντά.

Όχι δεν είμαι παρανοική (όχι ακόμα ελπίζω τουλάχιστον) αλλά κοντεύω να λαλήσω από τον εκκωφαντικό ήχο της απόλυτης ησυχίας. Αλλά για να πάρουμε τα πράγματα από μια σχετική αρχή...

Προσγειώθηκα πριν μια βδομάδα περίπου στη γη της χρυσής ευκαιρίας και του αμερικάνικου ονείρου ακολουθώντας τον καλό μου που είχε την καλή τύχη να βρει μια ερευνητική θέση σε ένα πολύ καλό πανεπιστήμιο (την οποία τύχη προσπαθώ να βρω και εγώ τώρα). Ο καλός μου είχε την καλοσύνη να βρει ένα γλυκύτατο σπιτάκι μέσα στο δάσος. Και όταν λεώ στο δάσος, εννοώ στο δάσος! Βέβαια αυτό έγινε μετά από δική μου παράκληση (ήθελα να το παίξω και countrygirl τρομάρα μου!), επιλογή για την οποία δεν είμαι και τόσο σίγουρη τώρα. Το τοπίο μεν ειδυλλιακό, άλλα πολλή μουγκαμάρα, βρε παιδί μου... Η οποία μουγκαμάρα επιδεινώνεται από τις ατελείωτες ώρες αγχωτικού σέρφινγκ στο διαδίκτυο σε προσπάθεια ανεύρεσης εργασίας που, μεταξύ άλλων, θα λύσει και το πρόβλημα της μουγκαμάρας.

Και θα μου πεις τόσο ειδυλλιακό μέρος, οπώς τα λες, γιατί δεν βγαίνεις μια βολτίτσα έξω να ξελαμπικάρεις βρε αδερφέ? Το δοκίμασα. Έβαλα το κάπρι το παντελονάκι μου, την ωραία την μπλουζίτσα μου και τα kitten heels μου και βγήκα για περαντζάδα. Άλλα από ότι φαίνεται εδώ περαντζάδα δεν παίζει. Στον δεκάλεπτο περίπατο μου, παραλίγο να με λιώσουνε δύο 4χ4, με τρομάξανε σε σημείο καρδιάκου 3-4 σκιουράκια και ένιωσα η απόλυτη βιοχλαπάτσα για τον πολύ απλό λόγο πως οτιδήποτε human δεν κινείται με αυτοκίνητο, κάνει ποδήλατο ή τζόγκινγκ. Οπότε τακουνάκι έξω, αθλητικούλι μέσα (όχι πως θα το ρίξω και εγώ στο τζόγκινγκ - φτου φτου μακριά από μας - αλλά έτσι βρε παίδι μου, να είμαστε στο κλίμα).

Η ζωή στην εξοχή λοιπόν. Χαλαρωτικό το πράσινο αλλά μέγκα αρνητικός και αστάθμητος παράγων, τα έντομα, τα οποία μου δείχνουνε ιδιαίτερη προτίμηση και εκτίμηση. Προχτές μια αραχνούλα άρχισε να πλέκαι τον ιστό της στο κεφάλι μου και εκάνε bungee jumping στην μύτη μου και ένα τεράστιο, αγνώστων λοιπών στοιχείων, προσγειώθηκε στο πρόσωπο μου και γαντζώθηκε στο πάνω χείλος μου. Περιττό να πω πως άρχισα να χτυπιέμαι σαν επιληπτικιά σε κρίση στη μέση του δρόμου - ρόμπα έγινα. Ο καλός μου ισχυρίζεται πως είμαι εξαιρετικά άτυχη...

Πάω να τσεκάρω το κοκκινιστό... Καλώς ήρθα στην blogoσφαιρα και καλώς σας βρήκα.